ကိုယ္ပိုင္ Brand ရွိဖုိ႔လုိ …
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ျမန္မာခ်ိတ္အဆင္ျဖင့္ဖိနပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သူတို႔ Brand တပ္ကာ ေရာင္းခ်ေနသည္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။ ျမန္မာ့သနပ္ခါးထည့္သြင္းေဖာ္စပ္ထားသည့္ ႏိုင္ငံျခားအလွကုန္မ်ား ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္တြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေရာင္းခ်ႏိုင္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ အလားတူပင္ ယခင္က ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္၀င္ဟု မွတ္ယူထားေသာ လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ယင္းတို႔၏တိုင္းရင္းသား၀တ္စုံမ်ားကို တစ္ဖက္ႏိုင္ငံက သူတို႔လူမ်ဳိးႏွင့္ ၀တ္စုံအျဖစ္ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ားပင္ ထုတ္ေရာင္းေနသည္ကိုျမင္ရေတာ့ မ်က္စိလည္ခဲ့ဖူးသည္။
ေက်ာကုန္းတြင္ အဖုမ်ားပါၿပီး တြဲလ်က္ပါရွိေသာတုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသံျမည္ေအာင္တီးခတ္ရေသာ သစ္သားဖား႐ုပ္ကို သူ႕ႏိုင္ငံကစလုပ္တာ၊ ငါ့ႏိုင္ငံက စလုပ္တာဟူၿပီး ကေမၻာဒီးယားသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ထိုင္းသူငယ္ခ်င္းတို႔ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အခုေတာ့ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာဖား႐ုပ္မ်ားကို ျမန္မာျပည္ကအမႇတ္တရဆိုင္မ်ားမွာလည္း ေရာင္းခ်ေနတာေတြ႕ရသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းဆိုလွ်င္ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကအစ နာမည္ထိုးကိုင္သူမ်ားကို ဥစၥာေျခာက္သူ၊ ဥစၥာ႐ူး ဘိုဆန္ဆန္ OSY ဟု အမည္၀ွက္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ထိုးထားထား ေပ်ာက္ေတာ့လည္း ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းလုံးေပ်ာက္သြားတာပါကြာဟု ေလွာင္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းအခိုးခံရတာ၊ ေပ်ာက္တာကအေရးမႀကီး၊ လူမ်ဳိးႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအေမြအႏွစ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာပစၥည္းေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာက ဆိုး၀ါးသည္ဆိုတာ သိလာရသည္။ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ႏိုင္မႈကို အဓိပၸာယ္တလြဲေကာက္မိေသာသူ အေရအတြက္မ်ားလာေသာအခါ ႀကိဳးစားမႈမ်ား ေလ်ာ့က်လာသည္။ ခ်မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္းေနာက္က အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈမ်ား အားနည္းကုန္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ေခါင္းခံသူမရွိ၊ အခ်င္းခ်င္းလက္ညႇိဳးထိုး၊ ရန္ျဖစ္၊ ထခ်ကုန္ေတာ့သည္။ ထို႔အတူ ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ ျပင္းထန္လာေသာအခါတြင္လည္း မသမာစိတ္ေမြးၿပီး မ႐ိုးသားေသာနည္းလမ္းမ်ားသုံးလာၾကသျဖင့္ အမႈအခင္းျဖစ္သည္အထိ ႀကီးထြားလာေတာ့သည္။
ဆိုးသည္က ျပႆနာျဖစ္၊ အမႈျဖစ္ေသာအခါ ကိုင္တြယ္ေျဖရႇင္းရန္ ဥပေဒမရႇိ၊ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္ကရွိထားေသာဥပေဒက ေခတ္စနစ္ႏွင့္မေလ်ာ္ညီေတာ့သျဖင့္ မသုံးခ်င္ၾကေတာ့ျခင္းပင္။ စာႏွင့္စနစ္တက် မွတ္တမ္းမ တင္ထားႏိုင္သေရြ႕၊ စည္းကမ္းအတိုင္းမလုပ္ႏိုင္သေရြ႕ ျပႆနာေပၚလာလွ်င္ အ႐ႈံးေတြ႕ရတတ္သလို ခ်မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းဥပေဒကိုလည္း ေခတ္စနစ္ႏႇင့္ညီေအာင္ Update မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ သူတကာထက္ေျခတစ္လွမ္းေနာက္က်မည္သာျဖစ္ပါသည္။
